Projekty jak przygoda

Dla Dash Dot Creations był to jeden z projektów, w których artyści korzystali ze wszystkich głównych komponentów kolekcji: 3ds Max, Motion Buildera, Maya. Assety, czyli postacie i przedmioty potrzebne do projektu powstawały w 3ds Max. Następnym etapem było przygotowanie rigów, które najłatwiej było zrobić w Maya. Na starcie ich geometria nie była przystosowana jeszcze do teksturowania, ale taka forma była wystarczająca do stworzenia layoutu.

W tym momencie działania zaczęły iść dwutorowo. Kiedy jedna część zespołu budowała scenę, druga zajmowała się finalizowaniem rigów – czyszczeniem geometrii, rozkładaniem UV-ek, teksturowaniem, itd. Layout, składający się z 11 postaci i tłumu orków, goblinów i innych „indywiduów”, również wymagał stworzenia dla nich osobnego rigu.

Budowanie layoutu odbywało się w programie Maya. To w nim graficy zaczęli układać scenę i blokować ujęcia. Pierwotnie zostało przygotowane po kilkanaście, czasem kilkadziesiąt ujęć widzianych przez pojedyncze kamery. Pozwoliło to na pokazanie danych kadrów w scenie i stworzenie szkicowego lotu kamery.

Ze względu na liczbę elementów do stworzenia ruchu kamery projektanci postanowili sięgnąć po Motion Buildera. Przy wrzuconych wszystkich assetach, modelach i scenach bez problemu dawało się uzyskać podgląd w 30 klatkach na sekundę. Dodatkowym plusem pracy w Motion Builderze była możliwość użycia świateł, jak i wbudowanej w nie mgły, pozwalającej na bardzo wygodne oddzielanie planów, podkreślenie istotnych w danej chwili postaci. Ten, w sumie dość prosty zabieg, umożliwiał twórcom zbudowanie wizualnie bardziej zaawansowanej sceny.

Drugą rzeczą, która przemawiała za użyciem Motion Buildera, była wbudowana w aplikację głębia ostrości. To kolejne narzędzie, ułatwiające kadrowanie danego obiektu czy postaci, które w połączeniu z możliwością animacji głębi ostrości może wpływać na budowanie layoutu i reżyserię całego obrazu.

Kiedy w Motion Builder trwały prace nad animacją ruchu kamery, w Maya finalnie były pozowane postacie. Takie rozwiązanie dawało gwarancję, że po przeniesieniu ruchu kamery z Motion Buildera do Maya, będzie on płynny, a jedynym co pozostanie do zrobienia na tym etapie będzie finalne ustawienie postaci do kadru.

W międzyczasie wszystkie gotowe assety czy kamery trafiały do 3ds Max, gdzie poddawane były finalnej obróbce. Dzięki temu praktycznie już od samego początku produkcji można było pracować nad wizualną stroną projektu.

Kolejnym wyzwaniem było stworzenie symulacji i particli. Studio zdecydowało się je stworzyć w 3ds Max, ponieważ w tym programie były one oświetlane i najbardziej zintegrowane z całym przyjętym na początku pipelinem. Przykładowo do pokazania statycznego ujęcia ognia, potrzebne było przeprowadzenie całej symulacji jego działania, tak by zamrozić ten jeden, idealny moment.